Sessizliğin Hazinendir
Bundan neredeyse 10 sene önce, Hindistan, Paramanand Enstitüsü’ndeki yoga eğitimimden döndüğümde yazmıştım aşağıdaki satırları. Dışarıdakinden çok, kafamın içindeki sessizlikmiş kıymetli olan. Anlamıştım anlamasına ama okulumdaki iki aylık süre içinde aldığım her bilgi gibi bu “tohum” da yavaş yavaş toprağıma yerleşti, andan ana filizlendi.
Ne demişti iç sesim, aşramda bir akşamdı:
“Sessizliğin hazinendir. Sessizliğine sahip çık.”
“Maun.” Düşün ki bir okyanussun. Yüzeyinde dalgalar, martılar, irili ufaklı balıklar… Dışarıda ne olursa olsun, ister güneş açsın ister fırtınayla dünya yıkılsın, sen dipte ve derindesin. O muazzam akışa bakıyorsun.
Maun. “Sessizlik” Önce dışarıda. Diyelim ki yemektesin, kaşığı daldırırken aklın, gözün, kulağın, her duyun seninle olsun. Yapabiliyor musun? Yoksa lokmanı bir an önce bitirip
konuşmak mı istiyorsun?
“Ben” demiştim gururla, Guruji’ye, “kahvaltımı bahçede yapıyorum! Tabağımı alıp her sabah, kuru otların üstüne çöküyorum. Yemek sohbetinden uzakta, doğayla baş başa…
Köpekler de geliyor bazen.” Peki,” demişti, “köpeklerle, doğayla konuşuyor musun?”
Bilememiştim. Epey de bozulmuştum. İçten içe bir aferin beklerken… Ne yalan söyleyeyim, sinir olmuştum. Hani, neredeyse, “Siz de çok biliyorsunuz ama!” diyecektim, Guruji’ye 🙂
İki ay boyunca bu anlardan ne kadar çok yaşayacağımı henüz bilmiyordum tabii. İyi ki de yaşamışım, iyi ki de öğretmenimin şefkatli alanında o pek tatlı kibirim bir top gibi zıp zıp, oradan oraya sekip durmuş. Ne zamanki o minik top sakinleyip bir kenarda durdu, tohum toprağa oturdu ve ben kalkıp kendimden bildiğimi konuşmaya başladım.
Maun. Sessizlik, içeride. Susmak desem, değil. Her gördüğünü ve yaşadığını ötekiyle kıyaslamaya koşullanmış zihin, göklere çıkarıp yerlere vurmadan yalnızca “gören”
olmayı öğrenebilir mi?
Maun.
Kusursuz denge.
Derinlerde saklı hazine.
Bırak dışarıda dalgalansın sular.
Seni en çok çiğnemeden yuttuğun o anlar yorar.
Deniz Yalım Kadıoğlu
Kasım 2021
Fotograf: Matheus Bertelli
